کد مطلب:5587 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142
حکم سعد بن معاذ
نخست این كه چون سعد بن معاذ رئیس قبیله اوس از قدیم الایام با یهود ارتباط داشت، ممكن است از احكام قضایی آنان آگاهی داشته باشد و در تورات آمده است:
«هنگامی كه به قصد نبرد آهنگ شهری نمودی، نخست آنان را به صلح دعوت نما و اگر آنان از در جنگ وارد شدند، شهر را محاصره كن، همین كه به شهر مسلّط شدی، همه مردان را از دم تیغ بگذران ولی زنان و اطفال و حیوانات و هر چه در شهر موجود است، همه را برای خود به غنیمت بردار، این حكم برای شهرهای دور است ولی شهرهایی كه نزدیك تو هستند خدایت یَهُوَه به تو دستور می دهد كه اگر در تصرف تو درآمدند آنان را بالكل هلاك ساز و هیچ ذی نفس را زنده مگذار» [1] 04).
چه بسا سعد، تصور نمود كه بهترین راه این است كه بنی قریظه را طبق دستور مذهبی خودشان مجازت كند. برای همین جهت بود كه آنان به این داوری اعتراضی نكردند.
و دوم آن كه سعد بن معاذ، نتایج عفو دو قبیله یاغی یهودی یعنی بنی قینقاع و بنی نضیر را با چشم خود دیده بود كه آنان پس از مهاجرت هم از دسیسه و شیطنت دست برنداشتند و باعث شدند كه بزرگ ترین جنگ یعنی جنگ خندق، در داخل جزیرة العرب، واقع شود.
اگر این قبیله با قدرت هم به همان جرگه ملحق می شد، نتایج وحشت بار برای مسلمانان رقم می خورد.
«هنگامی كه به قصد نبرد آهنگ شهری نمودی، نخست آنان را به صلح دعوت نما و اگر آنان از در جنگ وارد شدند، شهر را محاصره كن، همین كه به شهر مسلّط شدی، همه مردان را از دم تیغ بگذران ولی زنان و اطفال و حیوانات و هر چه در شهر موجود است، همه را برای خود به غنیمت بردار، این حكم برای شهرهای دور است ولی شهرهایی كه نزدیك تو هستند خدایت یَهُوَه به تو دستور می دهد كه اگر در تصرف تو درآمدند آنان را بالكل هلاك ساز و هیچ ذی نفس را زنده مگذار» [1] 04).
چه بسا سعد، تصور نمود كه بهترین راه این است كه بنی قریظه را طبق دستور مذهبی خودشان مجازت كند. برای همین جهت بود كه آنان به این داوری اعتراضی نكردند.
و دوم آن كه سعد بن معاذ، نتایج عفو دو قبیله یاغی یهودی یعنی بنی قینقاع و بنی نضیر را با چشم خود دیده بود كه آنان پس از مهاجرت هم از دسیسه و شیطنت دست برنداشتند و باعث شدند كه بزرگ ترین جنگ یعنی جنگ خندق، در داخل جزیرة العرب، واقع شود.
اگر این قبیله با قدرت هم به همان جرگه ملحق می شد، نتایج وحشت بار برای مسلمانان رقم می خورد.
[1] كتاب مقدّس، سفر تثنيه، باب 20، ص305 - 306.